Bolivia en Chili; check ✅

Lieve allemaal,

Twee weken geleden heb ik over onze avonturen in Peru geschreven. Deze afgelopen twee weken hebben we twee landen bezocht waar ik jullie even mee naartoe neem. 

Vanuit Cusco zijn we naar Copacabana gegaan. Het plan was om dat met zijn drieën te doen; Annika, Claudia en ik. Claudia werd in de avond ziek (voedselvergiftiging denken we) en bleef daarom nog een nachtje in Cusco. Zo stapte Annika en ik samen in de bus. In Copacabana kwamen we terecht in een eco-friendly hostel met koude douche (bah). Gelukkig was het een fijn plekje met aardige eigenaar wat het wel goed maakte. We zijn naar Isla del Sol geweest, waar we hebben genoten van de zon en het uitzicht over het Titicacameer. We hadden hier veel meer kunnen doen en zien, maar kozen ervoor om elkaars haar in te vlechten in de zon en te genieten van een drankje (dit keer gewoon een jus d’orange) met uitkijk over het Titicacameer. Om naar Isla del Sol te gaan moet je de boot nemen. Ik voel me dan gelijk helemaal top en lig binnen no-time te slapen. Annika heeft het iets minder met boten, maar het is allemaal goed gegaan. Eenmaal terug in het hostel was ook Claudia aangekomen en zijn we opzoek gegaan naar een plekje om iets te eten. De volgende dag hebben we om 9 uur de bus gepakt naar La Paz. De eerste nacht zijn we in een rustig hostel verbleven om een beetje bij te slapen. We waren allemaal wat moe en niet helemaal fit. Bij aankomst zijn we bij een heel lokaal tentje gaan lunchen. Wat een belevenis! Een heel menu van soep tot toetje voor een prikkie. Na de lunch zijn we gaan wandelen door de stad. Wat een enorme stad! En wat een heuvels…  gelukkig konden we naar de stad toe alles heuvel afwaarts doen. Terug omhoog hebben we de kabelbaan gepakt die over de hele stad heen gaat. Lekker makkelijk, snel en met een mooi uitzicht! 
De volgende dag zijn we met onze backpacks naar het Wild Rover hostel gegaan. Hier onze spullen gedumpt om daarna de locale bus naar Valle de la Luna (La Paz) te nemen. Dit was een voorproefje van wat we in Chili hebben gezien. Met zijn drieën hebben we onze bekende fotoshoot gehouden en rondgelopen door het maanlandschap. Daarna weer terug naar de stad en wat inkopen gedaan voor de Uyuni tour. Terug in het hostel hebben we wat gegeten en zijn we daarna begonnen met feesten. We hebben twee leuke meiden uit Engeland leren kennen met wie we de hele avond hebben opgetrokken. Van beerpong (waar ik steeds beter in word) tot dansen en een late-night-snack. Zondag 15 juli heel brak naar de WK finale gekeken. We waren wel een beetje teleurgesteld dat Frankrijk heeft gewonnen, Annika kon de laatste 5 minuten niet aanzien en is maar snel onder de douche gestapt. Na de wedstrijd was er een afterparty en omdat we de avondbus hadden naar Uyuni, geen plannen hadden voor de dag en brak waren zijn we maar weer aan het bier gegaan met onze hostel vrienden. 

In Uyuni kwamen we rond een uur of 5 aan. We zijn naar het hostel gegaan en gelukkig konden we al de kamer op en hebben we nog wat kunnen bijslapen. We hebben wat ontbeten en zijn daarna met zijn vieren (Wij drieën plus Tim, ontmoet in Wild Rover was ook naar Uyuni en we zaten in hetzelfde hostel) rond gaan lopen in de stad. We boekte een tour naar de zoutvlaktes en de Laguna’s, zijn ergens gaan lunchen, zijn van lunch naar het terras verplaatst en zijn vrienden geworden met de plaatselijke zwerfkat. Na het terras hebben we met zijn vieren onze kamer verbouwd en zijn we films op bed gaan kijken. Heerlijk even zo’n dag!   De volgende dag is onze tour begonnen. We werden om 10.30 uur opgepikt (eindelijk een keer een redelijke tijd) en zijn in de jeep gestapt. Tim hebben we in het hostel achtergelaten, die heeft de zoutvlaktes gezien met en vanaf zijn fiets. In de jeep zaten Annika, Claudia, ik, drie Israëlische jongens en onze (alleen) Spaans sprekende guide Mario. Twee dagen hebben we in de jeep gezeten met zijn allen. Stops hier en daar, de meest prachtige landschappen en kleuren in de lucht gezien. Ik weet niet eens waar te beginnen. Ik vind het lastig te omschrijven wat we hebben gezien. Het was zo mooi en bijzonder dat het hoe dan ook waarschijnlijk toch niet goed overkomt zoals het was. We hebben heel wat mooie foto’s gemaakt die wel redelijk overeen komen met hoe het was, maar alsnog.. De eerste dag zijn we gelijk naar de zoutvlaktes gegaan. We vroegen ons af of de hemel er zo uit zou zien als die er zou zijn. Zo wit, schoon, rustgevend en prachtig. En dan met uitzicht op de bergen die uit het niets lijken te verschijnen. Echt wauw! Rondgereden, ballonnen opgeblazen, speeltjes en koekjes uit de tassen gehaald om de zoveelste fotoshoot te starten. Deze foto’s waren nog lastig te maken dan je zou denken. We zijn zeker anderhalf uur bezig geweest om goede plaatjes te schieten. Kleren vol met zout, koude billen van het op de grond liggen, maar het was het allemaal waard. Vanaf dat punt zijn we doorgereden richting de plek waar we zouden slapen. Ondertussen nog gestopt om naar de zonsondergang te kijken. Adembenemend.. Voor het eten nog naar de sterren gekeken. Ook dit was adembenemend. Het was heel helder waardoor we de melkweg hebben gezien. Daarnaast hebben we ook wat planeten kunnen zien, waaronder Mars, Venus en Jupiter. Heel bijzonder! 
De tweede dag van de tour vroeg opgestaan om rond zonsopkomst de jeep in de stappen. De zonsopkomst was ook weer… wauw… het wordt een beetje een saaie blog zo met al dat moois en wauws maar ik kan het niet anders verwoorden. Daarna van Laguna naar Laguna gereden, gestopt, foto’s maken en snel weer in de jeep stappen omdat het veel te koud was buiten. Hoe meer we omhoog gingen hoe kouder het werd en op een gegeven moment ging het zelfs sneeuwen. Alle guides waren verbaasd, dit zagen ze meestal niet in deze tijd van het jaar. De sneeuw in combinatie met het landschap was prachtig, maar jammer genoeg hebben we daardoor ook niet heel veel van alle Laguna’s kunnen zien. Wel hebben we heel wat flamingo’s gezien, daar hadden we geluk mee!  Die zouden er nu niet moeten zijn omdat het veel te koud is. Wij helemaal happy natuurlijk. De kleur van de flamingo in combinatie met het wit van de sneeuw en het grijzige van de berg, daar gaan we weer; wauw! 
Door de sneeuw naar de overnachtingsplek. Hier was niet zoveel. Een bed, wat dekens. Één lampje, wat stoeltjes en een tafel waar we met zijn alle omheen hebben gezeten om het een beetje warm te krijgen. 
In de avond kregen we te horen dat de grens die we over moesten om naar Chili te gaan dicht was in verband met de sneeuw. We konden wel een andere grens nemen maar dan moesten we om 3 uur in de jeep stappen. Zo gezegd zo gedaan. Twee Duitsen meiden hadden hetzelfde probleem en zo zijn we met zijn vijven in dezelfde jeep gestapt en heeft onze guide Mario ons naar de grens gereden. Het leek gestopt te zijn met sneeuwen, maar dat was maar voor even. Veel details ga ik over deze tocht niet loslaten, maar we hebben alle drie in onze broek gescheten van angst en hebben alle drie gedacht; Wat moeten we doen als het mis gaat? Wie komt het eerst te overlijden? Ik zou me mijn hele leven schuldig voelen… Dit zegt genoeg over de tocht denk ik zo. Uiteindelijk veilig aangekomen bij de grens waar we vier uur hebben gewacht. Daarna nog zeker  een uur gewacht in niemandsland om daar een bus naar San Pedro de Atacama te nemen. Vervolgens nog heel lang moeten zitten in de bus, moeten wachten op meer passagiers die de bus zouden vullen, de paspoort controle en noem maar op. En dat terwijl we vanaf 3 uur in de ochtend al bezig waren en we alleen maar wat crackers bij ons hadden. In Chili gestopt bij een supermarkt om eindelijk iets normaals te eten, wat we niet konden kopen omdat we natuurlijk alleen maar Boliviaans geld hadden en niet konden pinnen… Rond 17uur aangekomen in San Pedro waar we gelijk een restaurant hebben opgezocht en wat pasta’s hebben besteld. Na genoten te hebben van ons eten zijn we als Josef en Maria opzoek gegaan naar een hostel. Uiteindelijk een plek gevonden waar ze drie bedden hadden. Ja, wel in verschillende kamers, maar  dat moment maakte ons natuurlijk helemaal niet uit. 
De volgende twee dagen hebben we in een ander hostel geslapen waar we met zijn vieren op een kamer konden slapen, Tim was inmiddels ook in San Pedro aangekomen. Een leuk hostel met keuken en een lekkere plek om buiten te zitten. Hier hebben we dan ook twee ochtenden heerlijk ontbeten met verse broodjes, gekookte eitjes, tonijnsalade en heerlijke scrambeld eggs van Claudia. In San Pedro zijn we naar de Moon Valley geweest, wat erg indrukwekkend was. Kruipen en klimmen door en over de maan/mars- achtige rosten. We hadden een beetje pech met het weer, het was erg bewolkt en regenachtig, maar daardoor hadden we een fantastische zonsondergang. Naast de Moon Valley staat San Pedro bekent om de mooie nachten en de vele sterren die je aan de hemel kan zien. De laatste avond hebben we de maan, Mars, Venus en Jupiter door de telescoop gezien. De laatste dag in San Pedro was een beetje gek. In de avond zouden Annika en ik gedag moeten zeggen en dat hebben we de hele dag een beetje gevoeld. We waren er ook niet helemaal op voorbereidt en volgens de planning hadden we nog wat langer samen maar door weersomstandigheden, grenzen die dicht waren en tijd is het toch even anders gelopen. Samen met Claudia ben ik in de bus naar Iquique gestapt. Niet voordat Annika en ik even wat traantjes hebben moeten laten natuurlijk. 

Samen met Claudia heb ik drie dagen in Iquique doorgebracht. We kwamen om 4 uur in de ochtend bij het hostel, waarna we ons hebben geïnstalleerd op de koude, harde bankjes in het hostel omdat we niet de kamer in konden. Na toch nog wat geslapen te hebben zijn we op eigen houtje naar Humberstone gegaan. Humberstone is een ghost town in de buurt van Iquique. We hadden verwacht dat er wel wat toeristen zouden zijn maar dat viel mee en daarom voelde het ook echt als een ghost town. Deze helden schrokken natuurlijk van de fladderende duiven die uit het niets leken te komen. In de avond heb ik nog even meegedaan met een ping-ping toernooitje in het hostel (wel 1 keer gewonnen!) en daarna zijn we een plekje gaan zoeken om ergens te eten. We kwamen ergens in een poepie chique restaurant terecht (zo zag het er totaal niet uit van buiten) en hebben de goedkoopste risotto uitgezocht. We voelde ons wel een beetje opgelaten hier, voornamelijk ook omdat we de enige gasten waren. Achteraf denk ik dat ze blij waren dat er in ieder geval mensen zaten, ook al bestelde we alleen maar risotto en een theetje als toetje. De tweede dag zijn we een beetje rond gaan lopen door de stad en eindigde we in winkels. Omdat we de vorige dag niet echt een andere plek hadden gevonden om iets te gaan eten zijn we zelf gaan koken. We hebben wat spelletjes gedaan en zijn op tijd naar bed gegaan om de volgende dag weer de berg op te gaan om opzoek te gaan naar de zon. Iquique ligt aan de kust en het strand was leuk en mooi en de golven prachtig, maar er was geen zon te bekennen (alleen als die onder ging). We hebben twee uurtjes lekker in de zon kunnen liggen om vervolgens weer naar beneden te gaan omdat ik de 18 uur durende busrit naar La Serena zou pakken. Ons restje nog opgegeten van de dag ervoor, een cappuccino gedronken samen voordat ook wij gedag moesten zeggen. 

Ondanks dat de rit lang duurde, was het wel een oké rit. Ik had niemand naast me zitten waardoor ik goed gebruik kon maken van de stoelen en na veel verschillende pogingen toch een goede slaapstand had gevonden. Ik kwam rond 13 uur aan in La Serena en ben gelijk naar het hostel gegaan. De rest van de dag wist ik niet echt wat ik met mezelf aan moest en heb ik me best even verdrietig en alleen gevoeld. Na met wat lieve mensen thuis gebeld te hebben (dankjulliewel :)) ben ik bij de andere backpackers gaan zitten en na een biertje voelde ik me weer oké. De tweede dag ben ik vanuit het hostel naar het stand gelopen wat echt heel fijn was. Heerlijk weer gezien, net niet genoeg voor een bikini en een duik. In het hostel kreeg ik als tip om naar de Elqui Valley te gaan. Samen met twee Duitse meiden zijn we naar de Valley gegaan. Eenmaal daar aangekomen hebben we fietsen gehuurd en zijn we met fiets en al in de bus gestapt naar Pisco Elqui. Vanaf hier zijn we naar beneden, 25km!, gefietst. Ik zal niet al te stoer doen, maar het was een makkie (omdat we natuurlijk alleen maar bergafwaarts hoefden te fietsen, echt fietsen kan je het dus niet noemen). Onderweg naar beneden hebben we een pisco tour en proeverij gedaan en na de pisco zijn we overgegaan op de wijn. We verbleven in een super gaaf hostel waar we tot laat bij het kampvuur hebben gezeten. Hier hebben we naar de sterrenhemel plus melkweg en planeten kunnen kijken. Hier was het nog helderder dan in San Pedro (de maan kwam pas laat achter de bergen vandaan waardoor we geen lichtvervuiling hadden). Daar gaan we weer… WAUW. 
Na het ontbijt wilde we op avontuur. Zo hadden ze ons gezegd dat we de berg, die naast het hostel staat, wel konden beklimmen. Dus wij op pad naar de berg. Ze zeiden dat er een pad was,  maar die hebben we nooit gevonden. We zijn een stuk geklommen langs de berg tot we alle drie elkaar aankeken en besloten dat we ons hier niet fijn bij voelde. We waren stiekem alle drie trots dat we gewoon weer naar beneden zijn gelopen. De rest van de dag hebben we in de zon zitten lezen. Na alle mogelijke zon opgenomen te hebben zijn we weer in de bus gestapt naar La Serena. Hier moest ik mijn backpack ophalen om daarna met de bus naar Valparaiso te gaan.   

Ik denk dat ik nog een paar daagjes in Chili ben en dan hopelijk de grens over kan naar Argentinië. Al mijn plannen zijn de afgelopen dagen al tien keer omgegooid en ik weet allemaal niet wat er op mijn pad komt, maar ik ga het allemaal zien en beleven. Voor nu heb ik in ieder gebal bedacht om niet meer naar Noord Argentinië te gaan maar vanuit Santiago en Mendoza (Argentinië) in een rechte lijn (met stops) naar Buenos Aires te gaan. Ik hoop dan rond 10 augustus vanuit Buenos Aires naar huis te vliegen. Nog twee weekjes en dan zie ik jullie allemaal weer. Eerst nog even dit avontuur afmaken :). 

Heel veel liefs van Annejes