Al 2 maanden in Suriname, nog maar 1 te gaan. De tijd vliegt voorbij!

Hallo lieve allemaal, 

Welkom bij weer een nieuw verhaal! 

Maandag 7 mei zijn we begonnen op de detox afdeling. Wat een wereld van verschil! Wat een leuke, fijne plek om drie weken stage te mogen lopen. Wat het zo anders maakt is de hele opzet en manier van omgaan met mensen, zowel patiënten als collega’s. Men is hier vriendelijk naar elkaar, er wordt gecommuniceerd, men wordt serieus genomen én en wordt niet geschreeuwd. Echt hoe bizar fijn dat is , merk je als je dat 5 weken non stop hebt  meegemaakt op de andere  afdelingen  en denkt dat het erbij hoort. Tot je er achter komt dat dit dus helemaal niet het geval is in de hele instelling. 
Om wat specifieker te zijn; de patiënten krijgen hier groepsgesprekken, individuele gesprekken, er is een activiteiten begeleider, een arts die tijd en ruimte maakt voor de patiënt. Een hele verademing. Naast al deze mogelijkheden voor de patiënten, zijn de collega’s en de patiënten naar ons toe erg geïnteresseerd. Ze nemen ons mee in hun cultuur en gewoontes en ze willen ook weten hoe het is Nederland is. Gedurende de gesprekken en de momenten van overleg wordt er de hele tijd Nederlands gesproken, in enkele gevallen wat Surinaams. 

Er is vanaf dat wij op de afdeling staan een groep van gemiddeld 14 mannen en 1 vrouw opgenomen.
De diensten vliegen hier voorbij. We houden ons bezig met kletsen met patiënten en collega’s, meedoen met de therapieën, zorgen dat de patiënten bij de dokter komen, doen mee aan overleggen en patiëntenbesprekingen. Interessant! Hier zijn we iets meer aan het werk dan op alle afdeling tot nu toe. We nemen dus deel aan het groepsgesprek, hebben individuele gesprekken, mogen opnames doen. Daarnaast schrijven we na de dienst de rapportages, zijn we soms uren met een patiënt bij de dokter en doen we voornamelijk ook heel veel spelletjes. Annika en ik kunnen inmiddels als echte professionals troefcall spelen. 

Echt gekke dingen die we hebben gezien op de OOBM en LZM gebeuren hier eigenlijk niet. Iemand wordt weleens boos, is het ergens niet mee eens, maar daar is alles (tot nu toe) ook wel mee gezegd. Er zit een grote groep Hindoestaanse mannen op het moment  en bij hun merk je echt weer een totaal andere cultuur. Zij delen met elkaar en ook met ons. We hebben al bananen, Snickers, Marsen, mango’s en een gek typisch Hindoestaans snoepje gekregen. Ook de papaja die in de tuin van het PCS groeit wordt, met trots, met ons gedeeld. Dit is typisch iets wat gebeurd bij de Hindoestanen, bij de Creolen en Marrons kom je dit niet gauw tegen. 

Sinds dat we op de detox stage lopen merkte Annika en ik al enige spanning tussen bepaalde cliënten. Er is een meneer, cocaïne en marihuana afhankelijk die erg druk en aanwezig is op de afdelingen. De andere mannen hebben last van zijn gedrag. De genoemde meneer is nauwelijks te corrigeren in zijn gedrag. Je geeft aan dat hij wat rustiger moet doen, dot houdt hij voor een uurtje vol en dan begint de onrust weer. Deze cliënt steelt dingen van de andere en van de afdeling. Vorige week hebben we de gymzaal opgeruimd. Hier stonden ouden gymtoestellen, oude bedden, kasten en stoelen. Ook waren hier wat kleding stukken te vinden, nieuwe tandenborstels etc. Iedereen hielp mee met het opruimen. De onrustige meneer wilde messen meenemen, dat is niet gelukt omdat begeleiders dit zagen. Wel heeft hij het voor elkaar gekregen een onderbroek, tandenborstel en een oude kegel mee te nemen vanuit de gymzaal. Het was dan ook een enorme chaos om dat alles op te ruimen en dit ging er op zijn Surinaams, totaal ongestructureerd, aantoe. Andere cliënten hadden opgemerkt dat hij deze spullen had meegenomen en had verstopt onder zijn matras. Zo hebben we deze uiteindelijk dus weer kunnen terugnemen. 
Afgelopen woensdag was de spanning toch wel zo hoog dat het personeel besloot een groepsgesprek te voeren. De meeste mannen gaven aan van, in het bijzonder, twee andere mannen last te hebben. Ze waren luidruchtig, provocerend en agressief. Ook kwam maar voren dat men onderling steelt. Zo waren er broeken gestolen, drinken en eten uit de ijskast gehaald en van de verpleging was een schaar verdwenen. Na het gesprek vond er een kamerdoorzoeking plaatst. Alle tassen, kasten en bedden werden gecontroleerd. Hier zijn een schaar, scheermesjes en een kapotte spiegel gevonden die meteen in beslag zijn genomen. Het groepsgesprek leek goed te doen, er waren minder spanningen in de groep. 

Naast stage hebben we de afgelopen dagen niet veel gedaan. We hebben een keer op een maandag een voorlichting gevolgd over drugs op het PCS. Dit was na de eerste dag die we hadden gehad op de detox afdeling. Veel over drugs, wat we nog niet wisten, hebben we niet geleerd. Wel was het heel interessant om te ervaren hoe zo’n voorlichting er in Suriname aan toe gaat en hoe die organisatie is. Ik stond op een gegeven moment met een stapel kaartjes in mijn handen gedrukt die ik aan iedereen mocht uitdelen. Naast het gesprek over drugs, hebben we ook de drugs in allerlei vormen en maten gezien. Dat was dan weer wel nieuw voor ons. 

Na stage zijn we zoals gewoonlijk, als het weer mee zit, te vinden aan het zwembad. Heerlijk om na stage daar te kunnen doorbrengen. Het is dan net alsof je op vakantie bent. We hebben de afgelopen dagen een paar heerlijke dagen gehad. Nu regent het weer, beetje jammer. 

In het weekend van 11 tot 13 mei hebben we wat feestjes gehad en zijn we op zondag naar Ford Zeelandia geweest. Hier hebben we een tour gehad over de geschiedenis van Suriname. Erg interessant en goed om te horen. Na Ford Zeelandia zijn we op de fiets gestapt en zijn we richting Nieuw Amsterdam gefietst. Dit ligt aan de overkant van de rivier. We zijn naar Leonsberg gefietst om hier op een bootje te stappen, met fiets. Eenmaal aan de overkant zijn we weer op de fiets gestapt en zijn we gaan fietsen tot we uitkwamen bij Ford Nieuw Amsterdam. Ook weer veel meegekregen over de geschiedenis van Suriname. Een echte historisch dag.

Op vrijdag 18 mei zijn we rond 16.30 uur in de voor gestapt en zijn we over de Suriname rivier naar Braamspunt gevaren. Onderweg hebben we dolfijnen gespot. Even waren we bang dat we niet meer tegen zoden komen, het water stond heel hoog en dan zijn ze lastiger te vinden. Net op het moment dat we door wilde varen hebben we een groep dolfijnen gezien. Een paar waren dikke uitslovers en zo hebben we kunnen genieten van een prachtige show. Met trots ook een paar dolfijnensprongen kunnen vastleggen! Na te hebben genoten van de dolfijnen zijn we naar Braamspunt door gevaren. We hebben op de boot heerlijke nasi gegeten en zijn toen het donker was het stand opgegaan. Al vrij snel kwamen we een Groene zeeschildpad tegen, omdat het nog vroeg was en we mogelijk een Leaterback schildpad zouden kunnen zien zijn we verder gelopen. Je kunt ons echte geluksvogels noemen, de volgende die we tegen kwamen was een Leatherback! Wat een enorme schildpad! Het was net alsof we ons in de dinosauriërs tijd bevonden, zo onwerkelijk. Een wereld waarvan wij niets afwisten. De schildpad was opzoek naar een plek om haar eitjes te leggen. Ze graaft een gat en als ze eenmaal zit is ze helemaal in trance en legt ze haar eitjes. Doordat ze in trance is kan je heel dichtbij komen om het allemaal te zien. Zou ze dat niet zijn, dan zou ze weggaan omdat haar eitjes dan bedreigd zouden worden. We hebben het hele proces kunnen meemaken. Het zoeken naar een plekje, het graven, eitjes leggen, het gat dichtkloppen en de weg terug naar zee. En dit allemaal onder een prachtige sterrenhemel. Dit was een fantastisch mooi moment! 

Het weekend hebben we rustig aangedaan. Aan school werken, serie kijken, aan het zwembad liggen. Daar is alles wel zo’n beetje mee gezegd. 
Op maandag weer begonnen op de detox. Alweer onze laatste week op deze afdeling. Het gaat zo snel voorbij! Beide zijn we wel weer toe aan een nieuwe afdeling. We hebben het goed naar onze zin hier en de dagen gaan snel, toch willen we weer iets nieuws en uit de, nu al, dagelijkse routine. Zo was dit ook op maandag het geval. Dinsdag was een hele andere dag. In de ochtend begon het met een patiënt die niet zo lekker rook, waar Annika hem op wees. Dit pakte hij niet goed op. Hij was al onrustig en erg provocerend naar mede patiënten. Hij ontplofte toen Annika, met alle goede bedoelingen, hem aansprak op zijn lichaamsgeur. Ik was op het moment niet aanwezig, heel jammer.. Maar naar horen zeggen vlogen er kasten door de lucht. Na dit incident kwam de schoonmaakster. Zij flipte hem helemaal toen het personeel haar aansprak op haar werkzaamheden en op haar gedrag. Men gaf aan dat we aan het werk waren en het kantoor nodig hadden, maar van haar moesten we weg omdat er gedweild niets worden. Van beide kanten werd dit niet geaccepteerd. Vanuit de kant van de schoonmaakster kwam er een hoop geluid. Nadat we dachten dat de rust wel was wedergekeerd kreeg een mevrouw op de afdeling te horen dat ze van de dokter nog niet naar huis mocht. Huilend en schreeuwend liep ze over de afdeling. Ze sloeg op de ramen en is toen rustig naar de woonkamer gebracht. Hier leek ze een beetje tot rust te komen tot er weer een knop omsloeg en ze twee glazen ramen insloeg met haar hand. Het glas lag over de hele afdeling en mevrouw had een bebloede hand. Ondanks al deze hectiek bleef iedereen van het personeel zo ontzettend kalm! Ik stond met bewondering te kijken naar hoe ze de situatie aanpakte. Er was één aanspreekpunt, er stonden twee mensen bij ter ondersteuning en veiligheid, andere waren bezig met het verzorgen van de gewonde hand, een paar waren het glas aan het opruimen en wij alles aan het overzien. Later zijn we naar de mannenkant gegaan om rustig een spelletje te spelen met de patiënten. Een aantal van hen vonden het ook een heftige dag en waren er toch wat van geschrokken. Beide patiënten die een hoofdrol spelen in deze situaties zijn met ontslag gegaan, agressief gedrag wordt niet getolereerd op de detox. 
Naast stage hebben we deze week weer aan het zwembad gelegen, een paar eet dates gehad en staan er nog een afscheidsfeestje en weekenddingen op de planning. We vermaken ons prima hier en hebben het goed samen. We blijven uitkijken naar al de avonturen die we samen nog gaan meemaken. 

Na twee maanden merken we dat we hier echt wonen en leven. Hoe langer je ergens bent, hoe minder speciaal iets wordt of hoe meer het al gewoon voelt. Ook wel lekker, we weten onze weg te vinden en keutelen lekker aan. 

Heel veel liefs voor jullie allemaal. Een dikke brasa van de naar stage gaande aka in Suriname levende aka schildpad en dolfijnen spottende aka aan het zwembad hangende meiden Annika en Annejes